مبحث عایق کاری رطوبتی
اساس بحث عایق کاری رطوبتی بر این پایه است که سطح شیب بندی شده، در صورت نفوذ آب به سطح زیرین نازک کاری، آب را به داخل مجرای خروجی هدایت کرده و سازه را از صدمات رطوبت به دور نگه دارد . در ادامه به بیان انواع فناوری ها و فنون اجرای عایق کاری رطوبتی می پردازیم.
انواع عایق های رطوبتی موجود
قیر و گونی
سنتی ترین عایق موجود در بازار ایران، عایق قیر و گونی می باشد . طبق تعاریف عایق کاری در سازمان بودجه، 3 لایه قیر و 2 لایه گونی در آن استفاده میگردد . در مناطقی مانند تبریز سازمان مسکن الزام نموده که در این منطقه سردسیر و مرطوب باید از 4 لایه قیر و 3 لایه گونی استفاده شود .
قیر و گونی به عنوان یک عایق رطوبتی از مزایایی برخوردار است که از بین آن ها میتوان به سهولت کار با آن در کارگاه ها و توانایی کلیه منافذ نام برد . اما از معایب آن میتوان به Elongation پایین اشاره کرد . برای مثال اگر دیوار سازه در اثر یک تنش در محل اتصال با کف سازه چندین میلی متر جابجایی داشته باشد ؛ قیر نمی تواند کشش مورد نیاز را در خود تحمل کند و پاره می شود .
عایق قیر و گونی دارای Elongation بالغ بر 70% میباشد و بدین دلیل، این نوع عایق در سازه های بلند مرتبه استفاده نمی شود . برای مثال در تهران با باد هایی با میانگین سرعت 75 کیلومتر بر ساعت، یک سازه 18 طبقه در طبقه 18 ـم خود تلورانس حرکتی نزدیک به 2 سانتی متر دارد، این موضوع بدین معنیست که دیوار ها در محل اتصال خود با کف سازه حرکتی نزدیک به 2 یا 3 میلی متر دارند و قطعا عایق قیر و گونی جواب گوی این کشش نیست و در اولین حرکت ها دچار پارگی می گردد.
عایق قیر و گونی نباید به هیچ عنوان در سازه های بلند مرتبه مورد استفاده قرار بگیرد.
بیشتر بخوانید : طراحی و اجرای فضاهای تر
ایزوگام
عایق ایزوگام، عایقی پیش ساخته بر پایه قیر بوده که می توان آن را با سرعت زیاد در کارگاه پیاده کرد .
عایقی ایزوگام از نظر عملکرد فنی رفتاری مشابه عایق قیر و گونی را دارد فقط با تفاوت ضریب کشسانی بسیار بالاتر و عمق اشغال شده بالاتر .
متاسفانه برخی ادعاها شنیده می شود که ایزوگام برای استفاده در داخل سازه مناسب نبوده و برای مثال در سرویس ها می پوسد، و یا قیر و گونی برای استفاده در خارج سازه مناسب و جوابگو نیست . این ادعاها شایعه و کلاهبرداری ای بیش نیست . ایزوگام بدلیل داشتن Elongation بالاتر نسبت به قیر و گونی ( حدود 150% تا 200% )، قابلیت استفاده در سازه های بلند مرتبه را دارست . ایزوگام با خاصیت Elongation خود، مصالحی بسیار مناسب برای استفاده در بام های سبز و دیگر محل های عبوری با بار زیاد است . بدینگونه که میتوان بر روی لایه قیر و گونیِ اجرا شده، یک یا دو لایه ایزوگام اضافه کرد تا بار زنده عبوری از روی سطح تمام شده، لایه قیر و گونی را نشکند و یا فشار وارده از طرف ملات زیر سطح تمام شده، لایه قیر و گونی را پاره نکند .
از دیگر مشکلات ایزوگام می توان به محدودیت های شرایط نگه داری آن اشاره کرد، ایزوگام به علت داشتن پایه قیری به شدت به گرما حساس بوده و اگر در محل نگهداری خود، از گرما و تابش مستقیم آفتاب به دور نباشد خاصیت خود را سریعا از دست می دهد .
ایزوگام به دلیل داشتن سرعت اجرای بالا و قیمت تمام شده مناسب، عایقی بسیار مناسب می باشد اما باید به مدارک فنی شرکت مطبوع و نحوه اجرای ایزوگام توسط تکنسین محترم توجه شود .
نکته ای که در هنگام انتخاب نوع عایق برای استفاده در پروژه باید در نظر گرفت بدین شرح است که عایقِ با پایه قیر در مواجهه با گرما روانی پیدا میکند و ممکن است به داخل مجرای خروجی شره کند، همینطور در مواجهه با سرما ترک برداشته و می شکند ؛ مخصوصا اگر بر روی ورق گالوانیزه اجرا شود . ورق گالوانیزه ضریب انقباض و انبساط بسیار زیادی دارد . بدین دلیل اقلیم و مصالح مورد استفاده در سازه، باید قبل از انتخاب عایق مورد نظر گرفته شود .
عایق های پلیمری
عایق های پلیمری به 2 تیپ تقسیم می شوند :
1 – تک جزیی – از یک ماده تشکیل شده اند .
2 – دو جزیی – از ترکیب 2 ماده تشکیل شده اند .
تیپ دو جزیی ها ضریب کشسانی بالاتری دارند و عموما دارای پایه سیمانی می باشند و در نتیجه میتوان کاشی و سرامیک را مستقیما بر روی آن ها اجرا کرد . تک جزیی ها عمدتا دارای پایه آبی یا شیمیایی هستند و نمی توان کاشی و سرامیک را مستقیما بر روی آن ها اجرا کرد .
از مزایای عایق های پلیمری میتوان به Elongation بسیار بالا ( از 200% تا 400% در انواع مختلف ) اشاره کرد که این عایق را به انتخابی ایده آل برای سازه های بلند مرتبه تبدیل می کند .
ضریب کشسانی بالای این نوع عایق ها جوابگوی تلورانس حرکتی سازه در ارتفاع های بالا می باشد . همچنین عمر مفید این نوع عایق ها ( با تکیه بر زمان وارانتی اعلام شده از طرف شرکت های سازنده ) بین 20 تا 30 سال می باشد که در مقایسه با عمر مفید 10 ساله قیر و گونی بسیار چشمگیر است . علاوه براین، زمانی که سازه از پنل های Drywall استفاده میکند ( به علت Hang بودن و حرکت آزاد اتصالات )باید از این نوع عایق استفاده شود .
ترکیبات این نوع عایق ها با چسب ها بسیار سازگار بوده و در صورتی که قصد استفاده از چسب را برای متصل کردن کاشی و سرامیک ( به جای دوغاب ) داشته باشیم، باید از این نوع عایق ها استفاده کنیم .
اجرای عایق ها
نکته ای بسیار مهم قبل از شروع پروسه عایق کاری
شیب بندی در سطح عایق کاری از اهمیت بسیار بالاتری نسبت به شیب سطح نازک کاری برخوردار است . میتوان سطح نهایی را تخت در نظر گرفت اما از هدایت آب های نفوذ کرده توسط شیب 1 تا 1.5% سطح عایق کاری خود مطمئن بود .
اولین مرحله تست ” عایق کاری ” از مرحله شیب بندی آغاز میگردد و نه بعد از اتمام عایق کاری .
اولین مرحله تست سطح شیب بندی شده بدین گونه است که گوی هایی ( ترجیحا از جنس سنگ ) باید در چهار گوشه سطح شیب بندی شده ( چهار گوشه مربوط به Zoneهر خروجی ) رها شوند . ( بدون نیروی اولیه قابل توجه )
این گوی ها باید از هر 4 گوشه سطح شیب بندی شده، مسیری مستقیم را تا خروجی آب طی کنند . مسیر حرکتی گوی در این تست گواهی مسیر حرکت آب در این سطح می باشد . آب باید در روی سطح اجرایی شما هوشمندانه و باهدف به سمت خروجی آب حرکت کند تا از پیامد های تخلیه نادرست آب جلوگیری شود .
اگر گوی ها انحرافی در مسیر خود داشتند، شیب بندی به اشتباه انجام شده و باید اصلاح گردد . بار ها دیده شده است که به دلایلی مختلف، از جمله پارگی ملات در انتهای کروم و جابجایی رِیل ؛ شیب بندی به اشتباه انجام شده و گوی در جهتی خلاف شیب مورد نظر حرکت کرده است !
اشتباهاتی از این قبیل نتایجی خطرناک مانند پوسیدگی عایق های پایه قیری و عواقب بعد از آن را در پی دارد . این اشتباهات در سطوح بزرگ به تعدد اتفاق می افتد و این تست الزاما انجام شود .
در سطوح کوچک مانند سرویس های بهداشتی عمومی، دوستان مجری در اشتباهی دیگر، بدلیل کمبود مساحت و عدم امکان استفاده از شمشه و یا دیگر ابزار، ماله را عمود بر جهت شیب استفاده می کنند که رد ماله به صورت پله پله بر روی سطح باقی می ماند . عموما بهانه مجری ها رفع این مشکل در مرحله قیر ریزی بوده که متاسفانه هیچ وقت همچنین اتفاقی روی نمی دهد .
ماله قطعا باید در جهت شیب کشیده شود . در این صورت حتی اگر شیاری در این مرحله ایجاد شده باشد، در جهت شیب است و مانعی برای حرکت آب نخواهد بود . گاها دیده میشود که شیب بندی صحیح بوده ولی در زمان رها کردن گوی، جهشی در حرکت آن دیده میشود که حاصل از مشکل ذکر شده است .
این تست برای جلوگیری از اتلاف سرمایه مالی و زمانی، قبل از اجرای عایق و در همان مرحله شیب بندی انجام شود .
اجرای قیر و گونی
در خرید قیر باید به تاییدیه و کیفیت نهایی محصول ارائه شده دقت کرد تا رفتار محصول در زمان استفاده قابل پیش بینی و اعتماد باشد . برای مثال در پروژه های دولتی، سازمان مجری شرکت های تولید کننده ای را به مسئول خرید، با تکیه بر تاییدیه و استاندارد های محصول نهایی و آزمایش های خود سازمان مجری معرفی میکند .
نشریه 55 در ارتباط با بحث قیر و نحوه استفاده از آن، 5 تیپ قیر برای انواع اقلیم ها و مکان استفاده از آن در سازه معرفی می کند اما متاسفانه در بازار خرید این 5 تیپ قیر برای خرید وجود ندارد .
در بازار 3 نوع قیر برای خرید موجود است :
• نرم
• سفت
• مخلوط ( ترکیب 50 به 50 نرم و سفت )
در لایه اول اجرای قیر و گونی باید از قیر نرم استفاده شود تا تمام خلل و فرج و منافذ سطح زیرین پوشانده شود . مشاهده شده که در برخی کارگاه ها مجری ها لایه اول قیر را فقط به صورت ضربدری بر روی سطح میریزند بدی بهانه که وظیفه این لایه قیر فقط چسباندن سطح زیرین به لایه گونی است که این ادعا به شدت ناصحیح می باشد .
لایه دوم قیر باید 33% قیر سفت و 67% قیر نرم باشد .
لایه سوم 2 حالت دارد :
• برای فضاهای داخلی و فضاهای خارجی در اقلیم معتدل : 67% قیر سفت و 33% قیر نرم .
• برای فضاهای خارجی و اقلیم سرد و گرم : 100% قیر سفت
اما عمدتا مجری ها در کارگاه لایه اول را قیر نرم، لایه دوم و سوم را قیر مخلوط و لایه چهارم را بدون گونی قیر سفت میریزند و به اصطلاح کار را آینه تحویل می دهند . این نوع قیر و گونی از نظر نحوه اجرا با دستورالعمل نشریه 55 اختلاف دارد ولی همان رفتار را از خود نشان میدهد .
علت تفکیک قیر نرم و سفت بدین دلیل است که قیر سفت در برابر گرما و سرمای محیطی مقاومت بالاتری از خود در برابر روانی و یا ترک نشان میدهد . اما فضای داخلی چنین اختلاف دمایی را تجربه نمی کند و بدین دلیل از قیر نرم استفاده میشود تا ضریب کشسانی بالاتری داشته و در برابر بار زنده داخل سازه به آسانی شکسته نشود .
همچنین بخوانید : کلیات و مبانی وال پست ها
اجرای عایق ایزوگام
در اجرای ایزوگام باید به مدارک فنی
شرکت مطبوع و نحوه اجرای ایزوگام توسط تکنسین محترم توجه شود . مواد به کار رفته در ترکیات ایزوگام ها در شرکت های مختلف، با یکدیگر تفاوت داشته و نیازمند دما و شرایط اجرای مختلف هستند.
تکنسین مربوط در هنگام اجرای ایزوگام باید به این شرایط توجه کرده و برای مثال دمای اجرای خود را با دمای مورد نیاز ایزوگام مربوطه هماهنگ کند . همینطور دمای معرفی شده باید در تمام سطح ایزوگام رعایت شود . به وفور مشاهده می شود که تکنسین بدون هیچ گونه دقت در زمان اجرای ایزوگام، برخی نقاط سطح را با اعمال دمایی بسیار زیاد می سوزاند و قیر موجود در ایزوگام شروع به جوشیدن میکند . در نقاط دیگر سطح نیز دمای کافی به ایزوگام نرسیده و به هیچ عنوان به سطح نمی چسبد .
مشکلات اجرا و بی دقتی تکنسین های مربوط در هنگام اجرا باعث بی اعتمادی مجری ها نسبت به ایزوگام شده و این مسئله در صورتیست که ایزوگام به خودی خود دارای هیچ ایراد فنی ای نیست .
یک نکته اجرایی برای تمامی عایق ها
در سطوح عمودی، همیشه بعد از لایه عایق باید لایه محافظ اجرا شود . این لایه وظیفه دارد که در حین بهره برداری هیچگونه صدمه ای به لایه عایق وارد نشود . فقط در صورتی از اجرای این لایه صرف نظر می شود که تضمین شود در زمان بهره برداری، هیچ گونه اتصالاتی ( از قبیل پیچ و یا میخ ) بر روی سطح عمودی اجرا نخواهد شد . در غیر اینصورت یک لایه 5 و یا 10 سانتی متری بعد از لایه عایق چیده می شود .
اجرای عایق های پلیمری
کارشناس عایق کاری باید موارد بسیار زیادی از جمله فشار منفی آب در سایت، خاک سایت، پوشش سبز و نحوه آبدهی در سایت و دیگر شرایط محیطی تاثیرگذار را اندازه گیری کند و با استناد به نتایج بدست آمده نوع عایق مناسب برای استفاده را معرفی کند . اگر شرایط موجود در سایت به نحوی باشد که عایق های سنتی جوابگو نباشند، باید از عایق های پلیمری استفاده نمود . در برخی موارد علاوه بر لایه عایق آورده شده بر روی بتن سازه ای، باید مواد عایق کننده ای نیز ( مانند مواد روان کننده ) از ابتدا با بتن ترکیب شوند . ترکیب مواد روان کننده با بتن به هیچ وجه به معنی عایق بودن کامل نیست و لایه عایق حتما باید اجرا شود .
در برخی موارد عایق های عادی معرفی شده برای استفاده در سازه های مسکونی جوابگوی نیاز ها در این پروژه ها نیستند، برای مثال برای اجرای بام های سبز، به علت حجم زیاد آب مورد استفاده برای آبیاری گیاهان، عایق های عادی جوابگوی نیاز ها نیستند و عایق های کریستالی بر روی بتن سازه ای اجرا می شوند .
این نوع از عایق به طور کامل عمق بتن زیرین خود را پوشش میدهد و آن را کاملا عایق میکند، به طوری که اگر برای مثال 40 سانتی مترعمق بتن وجود داشته باشد و 39 سانتی متر از آن از بین برود، 1 سانتی متر نهایی نیز عایق است .
دیتیل های مربوط به جلسه پنجم . ( توضیحات مدرس گرامی بر پایه این دیتیل ها ارائه می شود . )
نکات اجرایی شیب بندی و لایه عایق
• شیب بندی سطح نا
زک کاری اهمیت بسیار کمتری نسبت به شیب بندی سطح عایق کاری داشته و بستگی به طراح دارد، برای مثال در واحد های لوکس برای نازک کاری کف سطح داخلی ممکن است از سنگ های یک تکه Slab استفاده شود که سطحی تراز را در اختیار ما می گذارند .
• عایق در نقطه اتصال سطح عمودی به افقی باید کاسه ای شود تا از نفوذ آب به سطح مجاور جلوگیری شود .
گرچه به ظاهر شیب بندی سطح، آب را به داخل مجرا هدایت خواهد کرد اما آبی که از سطح عمودی به پایین سرازیر می شود در نقطه ضعف فضا ( اتصال 90 درجه دیوار به کف ) می تواند رسوخ کرده و به سازه آسیب برساند . با کاسه ای کردن این قسمت میتوان این نقطه ضعف را برطرف کرد .
– دیتیل ریز شماره ( 1 )
• طبق جزییات ارائه شده توسط سازمان برنامه و بودجه، عایق باید حداقل تا عمق 4 سانتی متر وارد مجرای خروجی آب شود . روش اجرا بدین گونه است که مجری، غلاف محیط مجرا را همانند سطح عایق کاری، قیر و گونی و یا ایزوگام می کند و پس از آب بندی این قسمت، کل سطح مورد نظر را عایق کاری میکند .
– دیتیل ریز شماره ( 2 )
• مجرای خروجی آب باید همیشه نسبت به سایز لوله اعلام شده توسط محاسب، یک سایز بالاتر باشد . بدین دلیل که بعد از وارد کردن عایق به داخل مجرا، قسمتی از سطح آن کاسته میشود و در انتها سطح مفید مجرا به سطح خواسته شده توسط محاسب میرسد . بعضی از شرکت ها با دیدن این مسئله با در نظر گرفتن سطح اشغال شده توسط عایق، سایز لوله های خود را مطابقت داده که در زمان خرید باید به این مسئله دقت شود . در غیر اینصورت میتوان از کف خواب های پلاستیکی یا چدنی استفاده شود . ( دیتیل ریز شماره ( 3 ) )
• در هنگام استفاده از هر یک از روش های ذکر شده، باید این اطمینان حاصل شود که آب نفوذ کرده به سطح زیر ملات، راه خود را تا مجرای خروج آب پیدا کند . برای مثال قسمت رابط آبرو سایزی کوچکتر از لوله متصل شده زیرین داشته باشد و در اختلاف مساحت پیش آمده، مسیر حرکت آب روی لایه عایق به مجرای خروجی آب تامین شود . بعضی از مجری های محترم ذکر میکنند که اجرای این مرحله ضروری نیست اما در صورت عدم انجام این مرحله، آبی که در تماس با لایه عایق می ماند بدون شک این لایه را خواهد پوساند .
برای مثال در دیتیل EAF01 ارائه شده توسط سازمان برنامه و بودجه مشاهده میکنیم که لایه عایق تا قسمت رابط خروجی توالت به مجرای خروجی آب ادامه پیدا کرده و آب نفوذ کرده را وارد این قسمت می کند . این قسمت رابط در نمونه های موجود در بازار همیشه سایز بزرگتری نسبت به لوله خروجی دارند که نیاز به سوراخ کردن لوله خروجی را برای تامین تخلیه اب نفوذ کرده مرتفع می سازند .
همچنین در این دیتیل مطرح میشود که باید دولایه عایق در قسمت اتصال دیوار به کف استفاده شود ( دو لایه ایزوگام یا 6 لایه قیر و 5 لایه گونی ) تا ضریب کشسانی این قسمت تقویت شود تا از پارگی آن جلوگیری شود .
– دیتیل ریز شماره ( 4 )
• در دیتیل های تیپ سازمان برنامه و بودجه بیان می شود که لایه عایق در فضاهای عایق کاری شده باید در سطوح عمودی تا ارتفاع 40 سانتی متر بالا بیاید و وارد دیوار شود . با توجه به روش های اجرای موجود در ایران، این ابلاغیه در ایران در حال اجرا نیست زیرا اول دیوار چینی به صورت کامل انجام می شود، سپس لوله ها کار گذاشته می شوند و پس از آن عایق انجام میگردد پس این ابلاغیه قابل انجام نیست .
اما در صورتی که دیوار چینی تا ارتفاع مورد نظر انجام شود، سپس عایق کاری بهمراه لایه محافظ عایق و آب بندی به اتمام برسد و بعد از آن دیوار چینی تا انتها انجام شود ؛ این ایده قابل اجرا می باشد .
– دیتیل ریز شماره ( 5 )
• ملاتی که روی لایه عایق استفاده می کنیم بهتر است سبک باشد ( از سیمان کمتری استفاده شود و قسمتی شن به جای ماسه در تهیه آن استفاده شود . ) تا آب را از خود عبور دهد و به تخلیه آن کمک کند .
• در مورد مکان قرارگیری لوله های آب در کف و سقف سازه، سندی از طرف سازمان برنامه و بودجه ارائه نشده و در اجرای سازه 2 نظریه وجود دارد که نمیتوان آنها را اثبات کرد . هر 2 نظریه در منطق خود صلاحیت داشته و در اجرا باید تفاهمی بین طرفین مجری و کارفرما و دستگاه ناظر به عمل آید .
در نظریه اول لوله ها در زیر لایه عایق اجرا می شوند که در زمان ترکیدگی، آب سریعا به سطح زیرین منتقل می شود و نسبت به تعمیر آن اعمال می شود . در این صورت به هر 2 طبقه خسارت وارد شده و بهره برداری از آن ها متوقف می شود .
در نظریه دوم لوله ها بر روی لایه عایق اجرا شده و در صورت ترکیدگی لوله ها، آب بر روی لایه عایق حرکت کرده و به مجرای تخلیه آب ریخته می شود . در این نظریه زمان بیشتری تا خبردار شدن ساکنین طی می شود اما آسیب فقط به واحد مربوطه وارد شده و همین طور تخریب مورد نیاز برای تعمیر لوله ها نیز فقط در همان واحد انجام می شود. هر 2 نظریه در منطق خود درست بوده و هیچ گونه نظریه و یا ابلاغیه ای از طرف سازمان برنامه و بودجه وجود ندارد .
• برای تست صحت انجام عایق کاری، تست آبگیری ( HYDRO – TEST ) انجام می شود که در این تست، مجری آبراهه را با ” ملات سیمان و گچ ” و درگاه را با ” بلوک ” و یا ” گوبه سیمانی ” می پوشاند و کل سطح مورد نظر را تا ارتفاع 1 سانتی متر بالاتر از خط الراس آب می بندند .
بعد از آبگیری یک علامت بر روی دیوار در ارتفاع آب رسم می شود .
به گفته نشریه 55 ؛ روز بعد به سقف طبقه زیرین رجوع میکنند و اگر نشانه ای از رسوخ آب دیده شد عایق کاری به غلط انجام شده و باید تصحیح گردد . اگر رسوخی دیده نشد پس نتیجه گرفته می شود که عایق کاری به درستی انجام شده و کار ساخت ادامه می یابد . این تست بدین شیوه غلط بوده و نتایج آن قابل اطمینان نمی باشد . اگر بخواهیم نتیجه کامل و قابل اطمینانی از این تست داشته باشیم باید همزمان با آبگیری، در ظرفی مدرج مقدار معینی آب ریخته شده و در مرکز سطح مورد تست قرار داده شود و در زمان پایان تست مقدار کاستی آب در ظرف مندرج و در سطح عایق کاری شده اندازه گیری شود .
دلیل انجام این کار بدین شرح است که بسته به اقلیم پروژه، مقداری قابل پیش بینی از آب تبخیر خواهد شد . اگر مقدار کاستی آب در سطح عایق کاری شده نسبت به مقدار آب در ظرف مندرج بیشتر باشد ( با نسبت صحیح سطح ظرف مورد نظر و سطح عایق کاری شده )، نتیجه گیری می شود که آب از قسمتی از این فضا راه خروجی دارد که این راه میتواند نقصی در بستن آبراه و یا درگاه ها ؛ و یا اجرای ناصحیح عایق کاری باشد .
دلیل ناقص بودن تست بیان شده در نشریه 55 بدین شرح است که نفوذ آب در سقف سازه ها به زمانی بیشتر از یک روز برای نشان دادن خود نیاز دارد . کف سازه ای ممکن است از دال بتنی ساخته شده باشد که به بیشتر از 3 روز برای رسوخ آب در آن زمان نیاز است .
در صورت رسوخ آب به کف فضاهای داخلی در تست آبگیری، باید عایق ترمیم شده و در صورت نیاز از اول انجام شود . اما در صورت رسوخ آب به کف بام، سرمایه مالی و زمانی بسیار زیادی برای ترمیم و یا اجرای دوباره نیاز است که راه حل مناسب تری را خواستار است . در صورت رسوخ آب در تست بام، حتی اگر داغ آبی در قسمت خاصی از زیر کف بام دیده شد، تضمینی نیست که رسوخ آب در همان قسمت انجام شده باشد .
راه حل مناسب بدین گونه است که تست آبگیری به صورت کرت – کرت انجام شود . برای مثال اگر قصد تست بامی به مساحت 400 متر مربع را داریم، بام به 4 کرت 100 متر مربعی تقسیم شود و پروسه تست آبگیری آن جداگانه انجام شود . در این صورت اگر داغی دیده شد با هزینه بسیار پایین تری قابل ترمیم است .
مدت زمان ذکر شده توسط سازمان برنامه و بودجه در نشریه 55 برای این تست، 24 ساعت می باشد که کافی نیست. پیشنهاد می شود که این تست حداقل برای 48 ساعت تداوم داشته باشد تا نتایج کاملی بدست آید . این تست حتما باید مستقیما بر روی لایه عایق انجام شود تا نتیجه قابل اعتماد باشد . اگر تست بر روی کف تمام شده انجام شود، آب در مدت 48 ساعت حتی زمان نفوذ به لایه عایق را نیز نخواهد داشت . بلافاصله بعد از تخلیه آب تست، باید لایه محافظ عایق اجرا شده و پروسه ساخت ادامه یابد .
