بعد از تماس با فرهاد احمدی کلیتی از طرح گفتگوهای کتاب برایش ارسال کردم.
یک هفته بعد زمان جلسه گفتگو با وی هماهنگ شد. زودتر به محل دفترش که در یک برج اداری بود رسیدم و به ناچار منتظر ماندم.
قبل از من عده ای از خانه سینما برای گفتگو با او آمده بودند.
با وجود اینکه سوالهایی برای پرسیدن داشتیم گفتگو با فرهاد احمدی به گونه دیگری پیش رفت. سوالها را با فضای جلسه تغییر دادم و با توجه به تسلط او به صحبت در حوزه های مختلف و باز کردن و تشریح مبسوط مسایل و تعمیم مسایل روز جامعه در بین گفتگو مصاحبه با جریانی کمی متفاوت برگذار شد.
فرهاد احمدی استادی پیشکسوت و توانمند در دانشگاه تهران بود. من در همایشی که در سال 1380 در مورد مجتمع فرهنگی دزفول و توضیح سایر آثارش داشت شرکت کرده بودم.
جمله ای که از او به یادم مانده بود این بود:
معمارها تا رسیدن به بلوغ کاری سعی میکنند موضوعات مختلفی را بکارشان اضافه کنند، پس از آن فصل جدیدی آغاز میشود و آنها شروع میکنند به کم کردن اضافات کارهایشان.
زاویه دید فرهاد احمدی به علت آنالیز کردن فرهنگ خودمان و دنیا دیدگی وی متفاوت از سایرین بود.
یکی از فعالیتهای برجسته او مطرح کردن و گسترش مباحث معماری سبز و پایدار در جوامع آکادمیک بوده است و تبلور آن در تعدادی از کارهای احمدی در موضوعی که امروز دغدغه همگانی شده است در سالهای پیش دیده میشد.
